.....چقدر خوب که شما سعادت رفتن داشتید و نماندید تا این روزگار را تجربه کنید. به خدا که رفتن راحت تر از ماندن بوده. چه کسی می گوید جنگ تمام شده و دوره قهرمانی به سر امده ؟!.... هر روز وارد عرصه نبردی می شویم که گاه خودمان هم به گروه مقابل می پیوندیم....چه چیز را بر دوش می کشیم!؟.....فکر می کنم شاید کم بیاوریم. لااقل خودم را میدانم که مثل سابق پرانگیزه و پرانرژی نیستم!.....چرا نتیجه ای در کار نیست؟!چرا همه چیز تمام نمی شود ؟!چرا؟....قرار نیست کار را به اتش بس برسانیم.اگر می خواستیم اتش بس کنیم فرصت زیاد داشته ایم. اما ما سرفرازی می خواهیم!!.....
.....جاماندگان قافله هایتان در اینجا جز رنج نمی برند!سیاره رنجند در کهکشان ناباوریها و سست اعتقادیها!....شهید زنده بودن به چه دردشان می خورد!!؟به خدا که سنگینی غم در چهره غبارگرفته شان جسارت نگریستن در چشمانشان و تاب سخن گفتن در مقابلشان رابه ما نمی دهد!!......
و اما....
....به او بگویید که منهم حرف اخری داشتم اما جرأت به زبان اوردنش نبود:انقدر در بند شدم که دیگر یک روز هم بدون حرفهایتان برایم شب نمیشد. انقدر که فراموش کردم برای چه امدی و چرا خواستم که بمانی!!انقدر که به خاطر ایمان به استجابت دعاهایتان فراموش کردم که خودم هم می بایست گشایش امور و احوالم رااز خدا بخواهم!!.....
.....همیشه از وابستگی ترس داشته ام!و این بار می ترسم چون دیگر نگذارد مثل قبل از خدا بخواهم که هر چه زودتر مسیر شهادت را بر سرراهتان قرار دهد!!..........
دعاگویمان باشید.
( شنبه ۲۶/۱/ )
من باید داد بزنم.....اما تو کافیه از دلت بگذرونی.....اینم یه جور انصافه!!.....
پ.ن.: واسه همینه که گرفتاری ما هم خِر شما را می گیره!.... هر که بامش بیش برفش بیشتر....
وای به روزی که چهره های پنهانمان اشکار شود!....صورتکهای زیبا و درونهای پلید!.....انسان!!
بر سر گودالهایی که روزی به انجا می رویم....کسی چه می داند شاید ساعتی دیگر!!!.....این که دیگر فراموشی ندارد....ها!!!.....چرا یادم می رود.....چرا مگر او تا دیروز مثل من نبود....و مگر من فردا مثل او نخواهم بود......او در فراموشی رفت.....و من هم در فراموشی خواهم رفت!!...