من باید داد بزنم.....اما تو کافیه از دلت بگذرونی.....اینم یه جور انصافه!!.....
پ.ن.: واسه همینه که گرفتاری ما هم خِر شما را می گیره!.... هر که بامش بیش برفش بیشتر....
وای به روزی که چهره های پنهانمان اشکار شود!....صورتکهای زیبا و درونهای پلید!.....انسان!!
بر سر گودالهایی که روزی به انجا می رویم....کسی چه می داند شاید ساعتی دیگر!!!.....این که دیگر فراموشی ندارد....ها!!!.....چرا یادم می رود.....چرا مگر او تا دیروز مثل من نبود....و مگر من فردا مثل او نخواهم بود......او در فراموشی رفت.....و من هم در فراموشی خواهم رفت!!...
ان سفر کرده که صد قافله دل همره اوست......
اولش حتی فکر بدرقه رفتن هم به سرم نمیرسید.....صداش رو از همون اول می شنیدم......کم کم داشتم از پیدا کردن صاحب صدا ناامید می شدم.....اما روز اخر......خودش بود همون که صداشو شنیدم و کوله بارمو بستم.....می دیدمش سرمو پایین می انداختم.....می ترسیدم چشمام بهش بگن که صداش بهم رسیده......پیامبر بود.....واسط بین ما و اسمانیها!.....مثل اینکه با نگاهش می گفت تو مو می بینی و ......
برای بار دوم چیزی را در یک چهره زمینی دیدم که تاب تحملم نبود......باید فریاد می زدم.....می دویدم و فریاد می زدم.....که ای ادمها تو را به خدا بیایید و ببینید انچه را که در زندگی هایمان گم کرده ایم!!....ببینیم باید چه می بودیم و ما چه بوده ایم......که چه راحت راه را گم کرده ایم.....باز یک یادگاری.....یک یاراور.....برای چیزی که متعهدش شدم......تنم را می لرزاند!!!.....
بار خدایا!ما را عاشق کن و به ما عاشقی را بیاموز.....
باز امدم با دلی سبک تر از پر کاهی و شانه هایی سنگین از بایدها .......
التماس دعا.....نوروزتان پیروز.