عجیبه که این اواخر ما آدمها - موجوداتی که در مقام خود داعیه داران گزافه گویی هستیم - گرفتار دردی بزرگ از نوع فراموشی شده ایم.
ما حتی بعضی اوقات انسان بودن را هم فراموش می کنیم . گاهی یادمان می رود بقیه هم انسانند و همه از زندگی کردن حق مساوی دارند.
یادمان می رود از کجا آمدیم و به کجا می خواهیم برویم......چی بودیم و چی شدیم!!!( اگه فکر می کنیم چیزی شدیم! ).......حتی خیلی وقتها یادمان می رود که همگی مان در برابر وجودی که ما را خلق کرده از ارزش یکسانی برخورداریم......مگر اینکه کاری برای خودمان کرده باشیم.....یا علی......
 « درها به طنین تو واکردم
هر تکه نگاهم را جایی افکندم پر کردم هستی ز نگاه
بر لب مرداب 
پاره لبخند تو بر روی لجن دیدم 
رفتم به نماز...... »